مثل هر روز وقتی سیستم را روشن کردم به سایت دانشگاه رفتم و با عکس های بچه های اصفهان روبرو شدم و دیدم استقامتی محکم در خواسته هاشان دارند .عکس آنان که در لابه لای پتو های که چندان هم گرم نیست پیچده اند و سکوت فریاد واری را بنا کرده اند میبینم و یاد دورانی سخت می افتم .

میخوانم :

اصلی ترین خواسته های دانشجویان متحصن که با حمایت عموم دانشجویان این دانشگاه، به خصوص دانشجویان ساکن در خوابگاه ها مواجه شده است، تشکیل دوباره انجمن اسلامی، شورای صنفی، تشکیل صنف نشریات دانشجویی، لغو احضارها و احکام کمیته انضباطی و… است.جلو تر میروم میخوانم که اعتصاب عمومی و نیمه عمومی شده محسن کتابی به بیمارستان منتقل شده خانواده ها تحدید شده اند و دانشگاه به روی خودش نمی آورد . اما تا چه زمان ! روز پنجم این تحصن است . فکر میکنم نیاز آن داریم که حمایتی عمومی حدا اقل از سمت دانشگاه های کشور به این اعتصابات داده شود . و اگر در زمانی مشخص یک اعتصاب سراسری در کشور ایجاد کنیم در سطح کلی دانشگاه ها آن وقت میتوانیم قدم ها را بلند تر و استوار تر بر داریم تمام ترسم من از سکوت وحشت ناک تمامی فعالین است . نمیگویم چه کسانی ساکت شده اند ولی همه آنهایی که آزاد هستند سکوت کرده اند . از جمله نویسنده این وب لاگ کذایی .... امید وارم آزادی سه یار دبستانی زود تر ممکن شود و امید وارم آنها سکوت نکنند و آنها مثل من خود را گول نزنند که من وظیفه ام را
نسبت به جامعه ام انجام داده ام . < مرا عفو کنید دوستانم >

خوش حالم که در این دخمه فریاد میزنم .. به پاس روزهای مبارزه باز هم ایستادگی خواهیم کرد

غم کده خبری